Miara mężczyzny – Gene A. Getz

O autorze: Dr Gene A, Getz jest adiunktem i wykładowcą studiów pastoralnych w Dallas Theological Seminary oraz starszym pastorem Fellowship Bibie Church Norm w Piano, Tesas, USA Jest także dyrektorem Centrum Odnowy Kościoła (Center for Church Renewal) oraz autorem książek: „Sharpening of the Church”, „The Measure of a Mań” (Miara mężczyzny), „The Measure of a Woman” (Miara kobiety) oraz „A Biblical Theology of Materiał Possessions”. Dr G.Getz prowadzi też w Ameryce codzienną audycję radiową „Renewal”.

SPIS TREŚCI

Świadectwo
Dlaczego właśnie ten temat?
Jak korzystać z tej książki
1. Dokąd zmierzamy?
2. Nienaganny
3. Mąż jednej żony
4. Trzeźwy – czyli trzeźwo myślący
5. Roztropny
6. Przyzwoity
7. Gościnny
8. Dobry nauczyciel
9. Nie oddający się pijaństwu
10. Nie samowolny
11. Nieskory do gniewu
12. Nie porywczy
13. Nie swarliwy
14. Łagodny
15. Nie chciwy na grosz
16. Który by własnym domem dobrze zarządzał
17. Cieszący się dobrym imieniem u tych, którzy nie należą do Kościoła.
18. Miłujący dobro
19. Sprawiedliwy
20. Pobożny
21. Nie nowo nawrócony

Wydawca: TKECH, Kraków
Autor: Gene A.Getz
Format: 14,5 x 20,5 cm
Ilość stron: 144
Okładka: miękka

Tytuł: Miara mężczyzny

Fragment książki, rozdział:

POBOŻNY

Biskup bowiem, jako włodarz Boży, powinien być nienaganny, nie samowolny, nieskory do gniewu, nie oddający się pijaństwu, nie porywczy, nie chciwy brudnego zysku, ale gościnny, miłujący to, co dobre, roztropny, sprawiedliwy, pobożny … Tyt 1,7-8

Słowo “pobożny” (hosios), podobnie jak sprawiedliwy, odnosi się do świętości praktycznej. Być pobożnym to znaczy być wolnym od grzechu i obłudy. Biblia Gdańska używa terminu “świętobliwy”. Innym słowem, które w Nowym Testamencie często tłumaczy się jako “święty”, jest słowo hagios. Odnosi się ono głównie do tzw. świętości pozycjonalnej, świętości, która jest rezultatem naszej nowej pozycji wobec Boga; czyli – mówiąc językiem biblijnym – do “odłączenia dla Boga”. W Starym Testamencie Bóg wypowiada się o narodzie izraelskim jako o “świętym narodzie”, to znaczy “narodzie wybranym”. W rzeczywistości jednak naród ten nie zawsze był święty w działaniu. Wiele brakowało mu do tego, niemniej jednak nie przestawał być “świętym narodem”, czyli “narodem wybranym”.

W Nowym Testamencie jest również powiedziane o Ciele Chrystusowym jako o “świętym ludzie”, czyli trzodzie wybranej przez Boga i odłączonej dla Niego (Efez 2,21). Podobnie jak naród izraelski pod wieloma względami nie dorastał do swego powołania, tak i chrześcijanie często nie dorastają do swego powołania w Chrystusie. Z tego właśnie powodu Paweł musiał napominać wierzących, aby “postępowali, jak przystoi na ich powołanie” (Efez 4,1).

Używając zatem określenia “pobożny” w Liście do Tytusa (1,8), Paweł mówi o świętości ukształtowanej w człowieku i uzewnętrzniającej się w jego zachowaniu. Nie chodzi wiec tutaj o “świętość poczytywaną” przez Boga, lecz o świętość przejawiającą się w życiu. Istnienie tej cechy w człowieku świadczy o tym, że konsekwentnie wzrasta on duchowo, z każdym dniem staje się bardziej podobny do Jezusa Chrystusa. Na jej temat Nowy Testament wypowiada się w wielu miejscach.

PRZYKŁAD CHRYSTUSA

W Liście do Hebrajczyków (7,26), Jezus Chrystus przedstawiony jest jako “ arcykapłan święty, niewinny, nieskalany, odłączony od grzeszników …”. Tutaj, podobnie jak w Liście do Tytusa (1,8), używa się słowa hosios, które tłumaczy się jako święty w sensie zauważalnej świętości praktycznej.

Zwróć uwagę na pozostałe słowa użyte dla zilustrowania życia Chrystusa. Chrystus był również niewinny – to znaczy w sercu jego nie było żadnej złośliwości i podstępu. Był nieskalany – nie splamiony grzechem, ponadto był odłączony od grzeszników, to znaczy nie był współuczestnikiem ich złych czynów.

Należy jednak coś więcej powiedzieć na temat “odłączenia Chrystusa od grzeszników”. Niektórzy uważają, że chrześcijańskie odłączenie się jest odsunięciem się od grzeszników, to jest zerwaniem z nimi wszelkich kontaktów w celu zachowania świętości. Jest to przekręcenie Słowa Bożego oraz zaprzeczenie stylu życia, jakie prowadził Jezus Chrystus. Takie zerwanie kontaktów nie jest odłączeniem, lecz izolacją. Jezus Chrystus zaś często obcował z celnikami i grzesznikami. Nawet jadał z nimi (Mat 9,9-12), a gdy faryzeusze pytali go dlaczego obcuje z takimi ludźmi, wówczas odpowiedział: “Nie potrzebują zdrowi lekarza, lecz ci, co się źle mają”.

W ten sposób Chrystus oznajmia wszystkim chrześcijanom, iż jest rzeczą możliwą prowadzić święte, pobożne życie pośród grzesznych ludzi. Samo przebywanie z nimi nie oznacza, że musimy stać się tacy jak oni.

Stosunek Pawła do kwestii odłączenia był również źle interpretowany przez niektórych ludzi. Pisząc do Koryntian apostoł mówi im, aby nie obcowali z ludźmi niemoralnymi, to znaczy z takimi, którzy uważają się za chrześcijan, a ustawicznie żyją w grzechu. Koryntianie myśleli, że Paweł miał na myśli wszystkich niemoralnych ludzi, w związku z czym apostoł musiał wyjaśniać to nieporozumienie: “Napisałem wam w liście, abyście nie przestawali z wszetecznikami; ale nie miałem na myśli wszeteczników tego świata albo chciwców, czy grabieżców, czy bałwochwalców, bo inaczej musielibyście wyjść z tego świata” (I Kor 5,9-10).

Wynika więc z tego, że można żyć na świecie, lecz nie należeć do niego. Można być “odłączonym” dla Boga nie “odsuwając się” od tych, którzy nie znają Chrystusa.

Chrześcijanie mają być “solą ziemi” oraz “światłością świata” (Mat 5,13.14). Święte, sprawiedliwe życie wśród grzesznych ludzi (jakie prowadził Chrystus) zostało dobrze zilustrowane w podobieństwach o soli, która nie utraciła smaku i o świecy nie ukrytej pod korcem. Oto słowa samego Jezusa Chrystusa: “Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mat 5,16).

PRZYKŁAD APOSTOŁA PAWŁA

Życie apostola Pawła mówi nam, co miał on na myśli wymieniając “pobożność” jako oznakę dojrzałości chrześcijańskiej (Tyt 1,8). W Pierwszym Liście do Tesaloniczan apostoł w następujący sposób wspomina swoje postępowanie wśród nich: “Wy jesteście świadkami i Bóg, jak świątobliwe (pobożne) i sprawiedliwe, i nienaganne było postępowanie nasze między wami, wierzącymi” (I Tes 2,10).

Tutaj również jest mowa o świętości praktycznej. Był to sposób zachowania wyraźnie widoczny dla innych. Świadkami pobożnego życia Pawła byli Tesaloniczanie oraz Bóg. Życie to określone jest tutaj kilkoma słowami, podobnie jak życie Chrystusa w Liście do Hebrajczyków (7,26). Żyliśmy także “sprawiedliwie”, mówi Paweł, to znaczy żyliśmy według Bożej “normy”, według Bożego prawa. Poza tym żyliśmy “nienagannie”, to znaczy nie dawaliśmy powodów do zarzutów. Te trzy cechy: pobożny, sprawiedliwy i nienaganny, są wyraźnym odzwierciedleniem świętości życia Jezusa Chrystusa. Nikt z tych, którzy znali osobiście apostoła Pawła, nie mógł zakwestionować prawdziwości jego świadectwa o sobie. Dlatego właśnie mógł on pisać do Koryntian: “Bądźcie naśladowcami moimi, jak i ja jestem naśladowcą Chrystusa” (I Kor 11,1).

WEZWANIE DO KAŻDEGO WIERZĄCEGO

W Liście do Efezjan Paweł ponownie uświadamia nam fakt, że cechy dojrzałości, wymienione w Pierwszym Liście do Tymoteusza (3) i w Liście do Tytusa (1), nie dotyczą tylko starszych, lecz wszystkich chrześcijan. Są to więc niejako cele, do których powinien dążyć każdy chrześcijan. “Obleczcie się w nowego człowieka – pisze apostoł – który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy” (Efez 4,24). W zdaniu tym również jest mowa o świętości praktycznej, a nie o świętości pozycjonalnej. Wskazuje ono, jak powinno wyglądać życie chrześcijanina, jego codzienne trwanie przed Bogiem (Efez 4,17).

Czasownik “uczyć się” (4,20) jest w tym kontekście słowem kluczowym. Wyliczywszy szereg cech, charakteryzujących życie .pogańskie (4,17-19) -próżność, przyćmienie umysłu, oddalenie od Boga, nieświadomość, zatwardziałość serca, rozpusta, nieczystość i chciwość – Paweł stwierdza z naciskiem: “Ale wy nie tak nauczyliście się Chrystusa” (4,20). Wynika więc z tego, że świętości, o której powiedziane jest w Liście do Efezjan (4,24), należy uczyć się od samego Jezusa Chrystusa.

Lecz na czym polega ten styl życia? Po wezwaniu Efezjan, aby “zewlekli z siebie starego człowieka” (4,22), a “oblekli się w nowego” charakteryzującego się sprawiedliwością i świętością (4,24), Paweł szczegółowo wyjaśnia, jak rozumie świętość stylu życia. W ten sposób powstaje zdecydowanie najlepszy i najdokładniejszy komentarz do słowa “pobożny”, użytego w Liście do Tytusa (1,8). Oto wiersze, w których Paweł nawołuje do pobożnego, świętego życia:

“Odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim” (4,25).

“Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym” (4,26).

“Kto kradnie, niech kraść przestanie, a niech raczej żmudną pracą własnych rąk zdobywa dobra” (4,28).

“Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych, ale tylko dobre, które może budować” (4,29).

“Nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego” (4,30).

“Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością” (4,31).

“Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie” (4,32).

“Chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was … Rozpusta i wszelka nieczystość lub chciwość niech nawet nie będą wymieniane wśród was” (5,2.3).

“Także bezwstyd i błazeńska mowa lub nieprzyzwoite żarty, które nie przystoją, lecz raczej dziękczynienie” (5,4).

“Postępujcie jako dzieci światłości, bo owocem światłości jest wszelka dobroć i sprawiedliwość, i prawda” (5,8-9).

“Nie miejcie nic wspólnego z bezowocnymi uczynkami ciemności, ale je raczej karćcie” (5,11).

“Baczcie więc pilnie, jak macie postępować, nie jako niemądrzy, lecz jako mądrzy wykorzystując czas” (5,15.16).

“Nie bądźcie nierozsądni, ale rozumiejcie, jaka jest wola Pańska” (5,17).

“Nie upijajcie się winem, które powoduje rozwiązłość, ale bądźcie pełni Ducha” (5,18).

“Ulegajcie jedni drugim w bojaźni Chrystusowej” (5,21).

“Żony, bądźcie uległe mężom swoim jak Panu” (5,22).

“Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół” (5,25).

“Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom swoim w Panu” (6,1).

“Ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu dzieci swoich, lecz napominajcie i wychowujcie je w karności dla Pana” (6,4).

“Słudzy, bądźcie posłuszni panom na ziemi” (6,5). “Panowie, postępujcie względem nich tak samo” (6,9).